Matija Vuković (Platičevo, 26. 7. 1925 — Beograd, 21. 6. 1985)
Potiče iz siromašne zemljoradničke porodice. Sa majkom dolazi u Beograd 1937. godine. Pohađa privatnu slikarsku školu Mladena Josića 1941 — 1942, a zatim Srednju školu za primenjene umetnosti. Posle oslobođenja Beograda 1944. mobilisan je i ubrzo ranjen zbog čega ostaje invalid. Godine 1945. upisuje Akademiju za likovne umetnosti u vajarskoj klasi prof. Tome Rosandića, a zatim pohađa klasu prof. Sretena Stojanovića. Počenje da izlaže na grupnim izložbama od 1949. godine. Završava Akademiju 1952. a 1954. Specijalnom tečaju kod prof. Ilije Kolarevića kada vaja skulpturu „Ranjenik“ (1952 — 1953) koja je otkrila njegov originalni stvaralački stil. Priređuje 1954. prvu samostalnu izložbu u Umetničkom paviljonu na Kalemegdanu. Učestvovao je na mnogobrojnim grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu.
Matija Vuković se pojavio u trenutku raskida od estetike socijalističkog realizma početkom pedesetih sa delima koja su značajno odstupala od akademskih formi. Njegovi rudimentarni oblici koji su zadržali privid „realizma“ i daleku figurativnu narativnost, oblikovani su snažnim, surovim, deformisanim masama koje izražavaju jednu energičnu kreativnu ekspresiju autora koja je postala njegovim plastičkim znakom, i ujedno, jedinstvena pojava u jugoslovenskoj skulpturi druge polovine 20. veka. On je svojim delom ukazao na još jednu mogućnost osavremenjivanja novog izraza koji će se razvijati slobodno prema autorski koncipiranoj plastici. Matija Vuković je izgradio jedan od najautentičnijih opusa u savremenoj srpskoj i jugoslovenskoj skulpturi posle 1950. godine.