Zora Petrović se školovala u Umetničko-zanatskoj školi u Beogradu i Budimpešti (kod Lajoša Deaka Ebnera). Dva meseca tokom 1918. godine provela je u Nađbanji kod Ištvana Retija, a od jula 1925. do avgusta 1926. bila je u Parizu gde je tri meseca posećivala slikarsku školu Andre Lota. U periodu od 1920. do 1950. godine radila je kao nastavnica u beogradskim školama, a od 1952. do smrti 1962. godine kao profesorka na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu. Bila je članica umetničkih grupa „Lada” (1924–1927), „Oblik” (1928–1931), „Dvanaestorica” (1938) i „Samostalni” (1951–1956). Dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti postala je 1961. godine. Posle prvih školski rađenih slika u tamnim tonovima i slika u duhu pouka Andre Lota, nastalih između 1925. i 1927. godine, delo Zore Petrović kretalo se u okvirima poetskog realizma i ekspresionizma. Najznačajniju grupu radova u njenom opusu posvećenom ljudskoj figuri, pre svega slici žene, predstavljaju ekspresionistički slikani aktovi koji nastaju već od 1933. godine i gotovo u celosti ispunjavaju površinu platna. Tim slikama kao da je namerno težila estetici ružnog; one su sugestivan izraz čovekove životne drame i uključuju slikarstvo Zore Petrović u one tokove ekspresionizma u kojima se umetnost shvata kao izraz „unutrašnje nužnosti”. Velikim formatima, intezivnim koloritom i gestualnošću ističu se u njima stanja anksioznosti i egzistencijalnog nemira, koja nisu karakteristična samo za jednu grupu umetnika već se tokom istorije umetnosti redovno javljaju kao izraz napetog odnosa čoveka sa sobom i svetom u kojem živi. Zato su za nju iskrenost umetničkog čina i istinitost slike u smislu istovetnosti karaktera predstave i objekta predstavljanja, bili neophodni uslovi slikarstva i garant čitavog niza vrednosti koje su istovremeno bile kako likovne tako i moralne, i humane.