Ljuba Popović rodjen je u Tuzli, 1934. godine a već četiri decenije živi i stvara u Parizu, postao je legenda ovdašnje likovne scene, odnedavno i akademik SANU. U Valjevu je proveo mladost do studija u prestonici. Pripadao je grupi Mediala, u svom radu nevelikih dimenzija, mašta i psiha su u prvom planu. Sledi serija tamnih , gotovo jednobojnih slika u smeđim tonovima, prozirno tankih namaza boje iz poznih pedesetih, sa naglašeno morbidnim sadržajem.. 1963. je krenuo u Pariz, sa preporukom Alekse Čelebonovića tamošnjim galeristima.
Od početka sedamdesetih godina u Popovićevom slikarstvu javljaju se boje, mnoštvo boja kojima je dočarana slična tematika: ispijena ženska tela, glave bez lica, raspadnute forme, fragmentizovani predmeti i elementi arhitekture. Pozadina scena je sada najčešće pejzaž iz koga izbijaju neobična svetla, fantastično bilje, ruševine. Naravno, većinu radova čine kompozicije sa, za LJubu Popovića tipičnim, erotičnim, ali istovremeno androginim ženskim aktovima, gde poneki lik ima vampirirske zube, a iz pitomog zelenila viri lobanja ili čitav kostur (“Raspadanje u vremenu”, “Otkriće istine”, “Pakleni trougao”, “Istorija narcizma”, “Androgin”) no u njima nema pomenute snage likovnog, sem naracije i dramatičnog pokreta tela
Tokom devedesetih Popović uvodi donekle slobodniji potez i jači kontrast svetla i tame, postižući naglašeni grafizam u svojim radovima. Pojavljuje se nekakva stripovska jasnoća oblika i linije (“Žuti rajski akordi” 1996, “Uspomena” 1999) dok radovi iz 2000-te i kasniji, sve do najnovijih nastalih 2003, nose skicoznost, skoro površnu, gde vidimo već poznate motive date jarkim bojama, ekspresivnim potezom. Neke od ovih kompozicija su veoma sveže baš zbog lakoće poteza i snažne boje (“Lavirint”, “Pojava krsta”, “Stena koja peva”).
Najbolja dela Ljube Popović se danas nalaze po brojnim svetskim zbirkama i muzejima.
Preminuo je 12.08.2016. u Beogradu, a sahranjen 16.08.2016 u Valjevu.