Nakon završenog skulptorskog odseka Zanatsko-umetničke škole u Budimpešti, 1909. godine započinje studije slikarstva na budimpeštanskoj Likovnoj akademiji. Profesori su mu Ede Balo, Ištvan Bosnai, Viktor Olđai i Karolj Ferenci. Ferencijev uticaj je najočigledniji. Između 1912. i 1914. godine s kraćim prekidima boravi na studijskom usavršavanju u Parizu. Spoznaje i usvaja Sezanov umetnički kredo kao sopstveni. Član je grupe „Sedmorica”, angažovan oko avangardnih publikacija i aktivan u krugu Lajoša Kašaka. Učestvuje u radu slikarske kolonije u Kečkemetu. Godine 1921. izabran je za predsednika secesionističke Srpsko-mađarske baranj-ske republike, nakon čije propasti biva osuđen na smrt u odsustvu, što će usloviti trajno napuštanje Mađarske. Prelazi da živi u Beograd, gde 1923. godine postaje profesor Umetničke škole. Tokom druge polovine dvadesetih menja svoj odnos prema slici i napušta čvrstu disciplinu forme zarad „oslobođenog kolorizma” i koncepta autonomije „čistog slikarstva”. Krajem decenije ponovo boravi u Parizu. Redovno piše likovne kritike za Pariser Deutsche Zeitung. Po povratku u Beograd, jedan je od osnivača umetničke grupe „Oblik”. Početkom četvrte decenije radi i izlaže u Holandiji (Amsterdam, Roterdam, Hag). Tokom 1934. godine aktivno sarađuje u časopisu Danas, na Kolarčevom narodnom univerzitetu osniva i vodi tečaj figuralnog crtanja, a 1937. godine izabran je za profesora Umetničke akademije u Beogradu, čiji je i osnivač, uz Tomu Rosandića, Mila Milunovića i Sretena Stojanovića. Kontinuirani višemesečni boravci na moru i pejzaži primorskog ambijenta obeležiće njegovo slikarstvo tridesetih. Drugi svetski rat, posledična atmosfera i nemogućnost kretanja usloviće početkom pete decenije još jednu promenu afiniteta i tematskog spektra.