Rođena je 1923. godine u Skoplju.
Tokom studija na Akademiji za likovne umetnosti u Beogradu bila je u klasama profesora Mihajla Petrova, Mila Milunovića, Nedeljka Gvozdenovića, Ivana Tabakovića i Marka Čelebonovića. Akademiju završava 1948. godine, potom provodi dve godine na postdiplomskim studijama u Državnoj majstorskoj radionici Mila Milunovića. Povremeno se bavi primenjenom umetnošću. Pet godina, od 1952. do 1957, radi kao likovni pedagog, a od 1957. do smrti radi kao slobodni umetnik. Prvi put je izlagala 1948. godine na Festivalu omladine Jugoslavije u Beogradu, a samostalno prvi put izlaže 1953. godine u Kruševcu. Bila je član "Beogradske grupe", član je Udruženja likovnih umetnika Srbije i Saveza likovnih umetnika Jugoslavije. Umrla je u Beogradu, 1999. godine.
Galerija likovne umetnosti poklon zbirka Rajka Mamuzića osnovana je 15. decembra 1972. godine na osnovu Ugovora o poklonu kolekcionara Rajka Mamuzića. Smeštena je u vili porodice Radulović, u ulici Vase Stajića broj 1, u Novom Sadu. Za javnost je otvorena 23. oktobra 1974. godine. Osnovni fond Zbirke predstavlja jedinstven pregled srpske umetnosti, nastale u prvim decenijama posle Drugog svetskog rata. Njen karakter i razmere, odredio je sam kolekcionar, a izborom i brojem umetnika, a njenu umetničku vrednost potvrdili su naši najeminentniji istoričari umetnosti. Mamuzić je uvrstio u Zbirku većinu Beogradske grupe (Ksenija Divjak, Olivera Kangrga, Majda Kurnik i Mario Maskareli, kao i vajare Nikola Koka Janković, Angelina Gatalica i Matija Vuković ). Članovi Beogradske grupe posebno Ksenija Divjak, Majda Kurnik, Olivera Kangrga i na neki način Mario Maskareli zainteresovani su za slikarstvo zasnovano na percepciji realnog i ličnom doživljaju stvarnosti. Oni su se opredelili za akademski repertoar motiva (portreti, mrtve prirode i pejzaži) i bez obzira na stepen transponovanja, ostali u sferi realizma i svojom umetnošću uspostavili kontinuitet sa estetikom srpskog slikarstva između dva svetska rata. Njihovim uvođenjem u Zbirku, Mamuzić nam je omogućio kompletnije sagledavanje likovnih kretanja na umetničkoj sceni šeste decenije. Slobodniji pristup ima Olivera Kangrga koja neguje karakterističan način plošnog slikanja, postignut slobodnim ritmovima linija i boja (Jedrenjak, 1957, Šuma, 1959 i Drvo, 1960). Slično shvatanje umetnosti Mamuzić je prepoznao i kod Boška Petrovića, umetnika koji stvara u Vojvodini. Njegova dela nastala sredinom pedesetih godina, Kovačnica (1954) i Kalvarija (1955) imaju realistički odnos prema stvarnosti, slikana su brzim, ekspresivnim potezima, bez zadržavanja na sporednim detaljima i opisima.
