akademski slikar (Stražbenica kod Petrinje, 05.03.1898-Novi Sad, 09.04.1977)
Lazar Mikulić je slikao ikone, portrete, mrtve prirode i pejzaže. U crkvenom slikarstvu uglavnom je kopirao Uroša Predića. Najraniji evidentiran rad je ikonostas i zidne slike u crkvi u Kuli 1924-1925. Potom je slikao ikonostase u Bačkoj Topoli, Kucuri, a u crkvi u Čeneju uradio je nekoliko ikona. Zidnu kompoziciju Sveta Trojica sa jevanđelistima radio je u crkvi u Starom Vrbasu i Turiji. Sa Rafailom Momčilovićem izveo je zidne slike u Bačkom Brestovcu, dok je u Paragama radio samostalno 1938. godine. U Silbašu je radio 1939. godine, u Ruskom Krsturu 1943. (grkokatolička kapela), a u Ravnom Selu 1955. godine. Slikao je ikonostas i zidne slike u Kapeli Svete Makrine u grkokatoličkom samostanu sestara reda svetog Vasilija Velikog u Novom Sadu (Antona Čehova 33, osvećena 20. avgusta 1972. godine). Nakon zatvaranja samostana sestara reda Svetog Vasilija Velikog maja meseca 1996. godine ikone, oltar, odore i drugi crkveni predmeti preseljeni su najpre u Osijek, a potom u Zagreb u manastirsku kapelu.
U listu "Politika" od 03.08.2015. objavljen tekst o dva novootkrivena platna-portretima Kralja Aleksandra prvog Karađorđevića i kraljice Marije od Rumunije u prirodnoj veličini,u kome se između ostalog kaže:...Tako u skučenom prostoru crkvene galerije, među pedesetak portreta, sudbinu čekanja dele i dva neotkrivena bisera – monumentalni portreti kralja Aleksandra Prvog Karađorđevića i kraljice Marije od Rumunije. Za njih, nažalost, ne znaju ni Pančevci, ali ni potomci vladara i članovi vladarske kuće Karađorđević.
Njihova priča počinje kada je 1991. godine protojerej stavrofor Milovan Glogovac, tada starešina Svetouspenskog hrama, u narodu poznatijeg kao Crkva sa dva tornja u Pančevu, sređujući biblioteku opštine nabasao na, kako kaže, zatrpane knjigama dva smotana platna, očigledno s namerom dobro sakrivena.
„Kada sam ih razmotao ukazali su se likovi kralja Aleksandra i kraljice Marije, i to u prirodnoj veličini. Ostao sam zapanjen njihovim dimenzijama, ali i stanjem… bila su iskrzana, izbledela i veoma oštećena, ali nije bilo sumnje da je reč o srpskim vladarima. Istovremeno sam se i obradovao i rastužio jer su doživeli da 40 godina budu sakriveni, nepoželjni i zabranjeni”, kaže za „Politiku” protojerej stavrofor Milovan Glogovac.
Na monumentalnim uljima, dimenzija 2,20 puta 1,20, koja nose signaturu L. A. Mikulić, datiranih na daleku 1927. godinu, dominiraju stojeće figure kralja i kraljice sa svim pripadajućim insignacijama.
„Očigledno je da je reč o diptihu, jer se vidi da se hermelinski ogrtač prebačen preko stolice jedne slike nastavlja na drugoj. Kralj pozira u svečanoj oficirskoj uniformi. Uz njega je kruna kao oličenje moći i karta Istre i Primorja, odraz njegove poznate želje za objedinjenom Jugoslavijom. Kraljica Marija nosi lentu, okružena fotografijom malog prestolonaslednika Petra mlađeg, knjigom Ustava i delom karte Jugoslavije sa rumunskim delom Banata. Potpis na slikama jasno govori o vremenu nastajanja, ali mnogo toga tada je bilo misterija”, priča nam protojerej Glogovac. On dodaje da je istražujući saznao da je slike naručila pančevačka Crkvena opština u vreme najveće popularnosti mladog srpskog kralja i njegove ideje jugoslovenstva. Ondašnje ministarstvo preporučilo je da posao uradi, tada na glasu kao portretista, akademski slikar Lazar Mikulić. On, nakon godinu dana rada, završava posao, za šta mu je isplaćeno 39.700 dinara i još 300 za odgovarajuće ramove. Portreti su neprekidno bili izloženi u pančevačkom Svetosavskom domu do nacionalizacije crkvene imovine 1959. godine. Tada su preneti u prostorije opštine, ali skinuti sa ramova, urolani i zajedno sa arhivom sakriveni zbog ondašnjih političkih prilika.
Danas su kraljevski portreti lepi, restaurirani, opremljeni odgovarajućim luksuznim ramovima i nepoznati srpskoj javnosti.