Dragomir Glišić počeo je kao samouk, u rodnom Valjevu, radeći portrete safotografija. Zapazio ga je pisac Ljubomir Nenadović i ohrabrio da se bavi slikarstvom. Od 1895. učio je u Beogradu kod Kirila Kutlika, kao najstariji đak prve generacije prve crtačko-slikarske i umetničko-zanatske škole u Srbiji;negde u isto vreme kad i Milan Milovanović (1876-1946), Kosta Miličević (1877-1920), Nadežda Petrović (1873-1915). Od 1899. do 1904. boravio je uMinhenu, studirajući na akademiji i jedno vreme uporedo pohađajući umetničko-zanatsku školu. Vrativši se u Beograd, kratko je radio kao karikaturista i kao nastavnik crtanja u večernjim zanatskim školama. Posle neuspelog osnivanja privatne slikarske škole, dobio je 1904/5. mesto nastavnika crtanja u Trećoj beogradskoj gimnaziji; za pedagoški rad je više puta bio odlikovan ordenima Svetog Save. Postao je član “Lade” (1904) i Srpskog umetničkog udruženja (1907). Od 1912. do 1918. učestvovao je usvim ratovima Srbije. Vreme 1916-1918. proveo je na formacijskom mestu ratnog slikara i fotografa, koje je tada postojalo u srpskoj vojsci. Na samom frontu snimio je i izradio veliki broj fotografija, napravio niz crteža, karikatura i skica, i niz uljanih slika. (Ima podataka da je ratni slikar bio još 1913, ali iz toga doba nema sačuvanih ratnih radova.) Godine 1919. postao je član Udruženja likovnih umetnika (a 1929. predsednik). Rat je odneo puno godina: pre njega, Glišić je za likovnu kritiku bio “jedan od mladih”, a u međuratnom periodu, ostajući jedan od retkih aktivnih slikara svoje generacije, svrstali su ga u “starije” i konzervativnije. U želji da sačuva akademski zanat, sa istomišljenicima je osnovao Udruženje kvalifikovanih likovnih umetnika (1929-1932). Praćen postepeno sve uzdržanijim sudovima modernih kritičara, ali omiljen u publici i među kupcima (razna ministarstva, banke, firme, ugledni pojedinci, poneki političar; jedna njegova slika nalazi se i u čuvenoj Šlomovićevoj kolekciji), Dragomir Glišić je ostavio za sobom veliki broj portreta, mrtvih priroda, pejzaža i ikona. Izlagao je po nekoliko puta godišnje, po pravilu, na raznim grupnim izložbama. Nastavio je da radi i tokom Drugog svetskog rata (pored svih ličnih nesreća i gubitaka) a i kasnije, bukvalno do poslednjih dana života.
Ulje na platnu 100 x 80 oko 1950-te.