Borivoje Stevanović (Niš, 14. oktobar 1878 – Beograd, 19. maj 1976) U prvoj etapi stvaranja, još kao polaznik Srpske crtačko-slikarske škole Kirila Kutlika u Beogradu (1895), zatim tokom studija na Likovnoj akademiji u Minhenu, koju završava 1904. godine, kao i u predratnom periodu, Stevanović pripada impresionističkoj generaciji srpskih slikara. Tu je upoznao tekovine vezane za prirodu i sunčevo osvetljenje koje je u Minhen posrednim putem doneo francuski impresionizam. Tako je Stevanović do 1920. godine jedan od glavnih zastupnika impresionističkog načina slikanja, modifikovanog umetničkim shvatanjima beogradske sredine. Započevši figurom u pleneru – kao što je Devojka sa knjigom (1906) – postepeno će stići do čistog predela u seriji motiva Starog grma kraj Dunava (1920). U toj fazi će, uz Kostu Miličevića, Nadeždu Petrović i Milana Milovanovića, biti glavni protagonista kolorističkog slikarstva koje će označiti temelje buduće „beogradske škole”. Period konstruktivističkih tendencija treće decenije dvadesetog veka obeležen je kod Stevanovića zatvaranjem u specifičnu tamnu paletu i povratkom čvrstoj formi. U suštini, to je njegova „sezanovska” faza, kad se definitivno opredelio za slikarstvo intimističko po karakteru i tradicionalističko po shvatanju. U poslednjim decenijama njegovog stvaranja ovakav stav još će se preciznije ispoljiti kroz naklonost ka skromnim temama beogradske periferije i njenoj pomalo romantičnoj atmosferi. Jer, mada je radio i druge motive – portrete i naročito mrtve prirode – Borivoje Stevanović ostaće zabeležen kao nostalgični pesnik Bulbuldera, Marinkove bare, Čubure, koji su bili prisni prijatelji slikara bez ateljea, njegovi modeli i doživljaji. Retko kad sumorni, najčešće spokojni i vedri, viđeni ujutro, u podne ili u suton. U tom smislu, bez obzira što je sve vreme formalno pripadao Društvu srpskih umetnika „Lada”, a neformalno krugu slikara intimista, odnosno poetskog realizma, umetničko delo Borivoja Stevanovića predstavlja izdvojenu, kompaktnu celinu.